De eerste stagedag
Blijf op de hoogte en volg Rachel
20 September 2016 | Namibië, Windhoek
Hallo allemaal,
Poeh wat mogen wij blij zijn dat wij in Nederland wonen. Vandaag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Samen met Joyce Noorman mochten wij op de general Surgery. De beddencapaciteit is 23 maar er stonden 38 bedden, dus een aantal lagen op de gang. Wij kwamen op de afdeling aan en werden blij ontvangen. Ik moest direct samen met een man 2 dames naar de operatiekamer brengen. De transportbedden zijn erg smal en wiebelig. We gingen met de lift naar beneden en liepen zo regelrecht de vercoever op. Niets vergeleken met Nederland. de bedden werden tegen elkaar aangezet en waar ze in Nederland netjes vragen naar je naam en geboortedatum, trekken ze hier aan je arm om je plaatje te lezen en gooien ze je arm terug op bed.
Eenmaal terug op de afdeling moesten we aan het werk. Ze denken dat wij super slim zijn en alles al kunnen. Onze begeleider zei tegen mij en joyce: ga die patiënt maar wassen en dressing wounds. Dus wij kwamen aan bij die patiënt en dachten waar gaan we in hemelsnaam mee wassen. Blijkbaar hebben ze dat hier niet we kregen de opmerking naar ons hoofd geslingerd, laat maar handdoeken sponsoren vanuit Nederland.
Als het goed is heeft elke patiënt een klein vierkant handdoekje, daarmee was je elke dag op nieuw. Dus ook je gezicht en billen met hetzelfde doekje. Als je geen doekje hebt word je niet gewassen.
De man die wij moesten wassen was echt gigantische dun (vergelijkbaar met iemand met anorexia). Omdat wij voorzichtig aan wilden doen met die man vroegen wij aan de begeleider hoe je die man omdraait. Zijn antwoord was als volgt: Geen emoties, je kunt niet werken met emoties, het is gewoon doen. En vervolgens trok hij die man op zijn zij. De man kreunde van de pijn. Dit was echt vervelend om te zien.
Vervolgens moesten wij zijn wonden gaan verschonen. Op verzoek deed onze begeleider het voor. Tijdens het voordoen werd ik niet lekker ik kreeg het gigantisch warm en dacht echt ik moet ff zitten. Vervolgens mochten we het zelf doen. Deze man had 6 grote wonden. Beide heupen waren tot op het bot kapot en hetzelfde geld voor beide knieën. Erg steriel werken kennen zie hier niet. Ze gebruiken steriele velden maar geen steriele handschoenen waardoor het nut van steriele velden nul is. We moesten het oude verband van de huid van de man afhalen, wat er op zat was nog net geen ductape. Als de middelen op waren was het ook echt op dus dan gebruiken ze maar tape. De man kreunde het uit, erg zielig en onmenselijk allemaal. Nadat we alle wonden hadden verzorgt (2 uur later) konden we door naar de volgende. We wilden onze spullen verzamelen voor de volgende wondverzorging, maar toen we binnen kwamen in die kamer was onze begeleider daar bezig een vrouw een katheter in te brengen. Tijdens het inbrengen had hij muziek op en was aan het dansen, hij vroeg aan ons of wij van muziek hielden en of we dit weekend nog uit gingen. Ja echt een goed gesprek tijdens een handeling not.
De vrouw waarbij wij wonden moesten verzorgen en katheter er uit halen, had een stomp en haar andere voet was er half af, het leek net een hoef. We hebben haar direct even gewassen, dit vond ze erg fijn, ik denk dat dit niet vaak gebeurd. Bij het verbinden van haar voet was er niets aanwezig om het verband vast te zetten, dus moesten we het maar los laten. Vervolgens moesten wij de katheter er uit halen. Aan het uiteinde van een katheter zit een ballonnetje die je moet vullen met water zodat hij niet uit de blaas gaat. Nergens stond genoteerd hoeveel ml water er in het ballonnetje zat, dus we moesten het op de gok doen. Gelukkig had Joyce Noorman hier een handig trucje voor dus ging dit goed.
De vrouw naast deze vrouw tikte mij aan en vroeg of ik haar wilde helpen met wassen. Nadat ik dit had gedaan was ze zo ontzettend dankbaar, ze zei dat ze mijn naam niet ging vergeten omdat ik haar had geholpen.
Hierna hebben we nog een paar patiënten de wonden verzorgt. Op onze afdeling liggen echt allemaal trauma patiënten, brandwonden(het hele lichaam in verband alleen de ogen nog zichtbaar), steekwonden, auto-ongelukken etc. Een man die een hele fles zuur heeft opgedronken.
Het was een ontzettende aangrijpende dag. Ik had al in mijn hoofd dat het allemaal niet zo ging als in Nederland, maar dit verplegen zonder emotie, geen band opbouwen of praten met de patiënten viel mij erg zwaar. Ik zou jullie zo graag nog meer vertellen, maar wat ik allemaal heb gezien vandaag is niet onder woorden te brengen, geen menselijke zorg.
veel liefs,
Rachel
Poeh wat mogen wij blij zijn dat wij in Nederland wonen. Vandaag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Samen met Joyce Noorman mochten wij op de general Surgery. De beddencapaciteit is 23 maar er stonden 38 bedden, dus een aantal lagen op de gang. Wij kwamen op de afdeling aan en werden blij ontvangen. Ik moest direct samen met een man 2 dames naar de operatiekamer brengen. De transportbedden zijn erg smal en wiebelig. We gingen met de lift naar beneden en liepen zo regelrecht de vercoever op. Niets vergeleken met Nederland. de bedden werden tegen elkaar aangezet en waar ze in Nederland netjes vragen naar je naam en geboortedatum, trekken ze hier aan je arm om je plaatje te lezen en gooien ze je arm terug op bed.
Eenmaal terug op de afdeling moesten we aan het werk. Ze denken dat wij super slim zijn en alles al kunnen. Onze begeleider zei tegen mij en joyce: ga die patiënt maar wassen en dressing wounds. Dus wij kwamen aan bij die patiënt en dachten waar gaan we in hemelsnaam mee wassen. Blijkbaar hebben ze dat hier niet we kregen de opmerking naar ons hoofd geslingerd, laat maar handdoeken sponsoren vanuit Nederland.
Als het goed is heeft elke patiënt een klein vierkant handdoekje, daarmee was je elke dag op nieuw. Dus ook je gezicht en billen met hetzelfde doekje. Als je geen doekje hebt word je niet gewassen.
De man die wij moesten wassen was echt gigantische dun (vergelijkbaar met iemand met anorexia). Omdat wij voorzichtig aan wilden doen met die man vroegen wij aan de begeleider hoe je die man omdraait. Zijn antwoord was als volgt: Geen emoties, je kunt niet werken met emoties, het is gewoon doen. En vervolgens trok hij die man op zijn zij. De man kreunde van de pijn. Dit was echt vervelend om te zien.
Vervolgens moesten wij zijn wonden gaan verschonen. Op verzoek deed onze begeleider het voor. Tijdens het voordoen werd ik niet lekker ik kreeg het gigantisch warm en dacht echt ik moet ff zitten. Vervolgens mochten we het zelf doen. Deze man had 6 grote wonden. Beide heupen waren tot op het bot kapot en hetzelfde geld voor beide knieën. Erg steriel werken kennen zie hier niet. Ze gebruiken steriele velden maar geen steriele handschoenen waardoor het nut van steriele velden nul is. We moesten het oude verband van de huid van de man afhalen, wat er op zat was nog net geen ductape. Als de middelen op waren was het ook echt op dus dan gebruiken ze maar tape. De man kreunde het uit, erg zielig en onmenselijk allemaal. Nadat we alle wonden hadden verzorgt (2 uur later) konden we door naar de volgende. We wilden onze spullen verzamelen voor de volgende wondverzorging, maar toen we binnen kwamen in die kamer was onze begeleider daar bezig een vrouw een katheter in te brengen. Tijdens het inbrengen had hij muziek op en was aan het dansen, hij vroeg aan ons of wij van muziek hielden en of we dit weekend nog uit gingen. Ja echt een goed gesprek tijdens een handeling not.
De vrouw waarbij wij wonden moesten verzorgen en katheter er uit halen, had een stomp en haar andere voet was er half af, het leek net een hoef. We hebben haar direct even gewassen, dit vond ze erg fijn, ik denk dat dit niet vaak gebeurd. Bij het verbinden van haar voet was er niets aanwezig om het verband vast te zetten, dus moesten we het maar los laten. Vervolgens moesten wij de katheter er uit halen. Aan het uiteinde van een katheter zit een ballonnetje die je moet vullen met water zodat hij niet uit de blaas gaat. Nergens stond genoteerd hoeveel ml water er in het ballonnetje zat, dus we moesten het op de gok doen. Gelukkig had Joyce Noorman hier een handig trucje voor dus ging dit goed.
De vrouw naast deze vrouw tikte mij aan en vroeg of ik haar wilde helpen met wassen. Nadat ik dit had gedaan was ze zo ontzettend dankbaar, ze zei dat ze mijn naam niet ging vergeten omdat ik haar had geholpen.
Hierna hebben we nog een paar patiënten de wonden verzorgt. Op onze afdeling liggen echt allemaal trauma patiënten, brandwonden(het hele lichaam in verband alleen de ogen nog zichtbaar), steekwonden, auto-ongelukken etc. Een man die een hele fles zuur heeft opgedronken.
Het was een ontzettende aangrijpende dag. Ik had al in mijn hoofd dat het allemaal niet zo ging als in Nederland, maar dit verplegen zonder emotie, geen band opbouwen of praten met de patiënten viel mij erg zwaar. Ik zou jullie zo graag nog meer vertellen, maar wat ik allemaal heb gezien vandaag is niet onder woorden te brengen, geen menselijke zorg.
veel liefs,
Rachel
-
20 September 2016 - 15:44
Jeanet:
Topper ❤️ -
20 September 2016 - 16:33
Mirjam:
Wat heftig om te lezen allemaal Rachel, echt heftig. Goed met elkaar praten over deze ervaringen.Net als je mams al zegt, je bent een topper.
Ik app je snel weer. xxxxx -
20 September 2016 - 17:08
Silvia:
He rachel
Wat onmenselijk om zo voor andere te zorgen. Hopelijk leren ze daar wat van jullie warme zorg voor anderen. Dacht dat mensen de zorg in gaan om met een warm hart wat voor anderen te kunnen betekenen.Maar ja dat kennen ze daar blijkbaar niet. Rachel blijf goed voor jezelf zorgen voordat je voor anderen kunt zorgen is dan zeker de komende tijd voor jullie daar erg belangrijk. Toi toi kanjer.
Groet Silvia. -
20 September 2016 - 17:18
Gea Danneberg:
Och meid wat heftig. Gewoon kippenvel. Jij bentben topper. Nog veel succes en moed. Gr Gea. -
20 September 2016 - 18:09
Anneke Geerling:
Hallo Rachel, wat heftig. Bijzonder knap wat jullie daar doen. Deze arme mensen verzorgen. Wat fijn dat jullie ook zien dat de mensen zo dankbaar zijn. Ja dat is in Nederland wel anders. Ik zal echt niet zeggen dat hier alles goed is, maar er wordt hier wel heel veel gemopper. Succes de komende tijd.
Gr.tante Anneke -
20 September 2016 - 18:43
Margreet :
Wauw Rachel, wat een goed werk doe jij daar, heel veel succes jij maakt het verschil voor de mensen daar.
Groetjes Margreet -
20 September 2016 - 19:44
Canada Oma En Gerard:
hallo Rachel
ik heb je verslag gelezen ik
ben er van ondersteboven
wat een leven hebben die
mensen daar gelukkig
hebben wij het hier
beter
zorg goed voor die arme
mensen daar
dan doe je goed werk
groetjes oma en gerard -
20 September 2016 - 20:19
Gea:
Jeetje meid wat heftig wat hebben wij het hier dan goed. Ik vind het top wat jullie daar doen. Erg fijn dat die mensen zo dankbaar zijn voor jullie werk.
Gr ook van
Berry -
21 September 2016 - 19:50
Jennita:
Hey Rachel,
Wat heftig allemaal zeg! Knap hoor. Zonder emoties werken gaat echt niet lukken hoor en dat hoeft ook helemaal niet. Inderdaad goed met elkaar in gesprek blijven en je grenzen aangeven! Super ervaring hoor, petje af. Heel veel plezier en succes verder!!!
Lfs Jennita en Hans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
