Het laatste weekje in Windhoek central Hospital

Hoi allemaal,

Deze week is de laatste week dat wij stagelopen in Windhoek central Hospital. Volgende week worden wij overgeplaatst naar het Katatura state Hospital. Deze week lopen Joyce Noorman, Lisa Elzinga, Joyce Meijer en ik op de Maternity en neonatology. Gisteren zijn we begonnen op de neonatology. Daar hebben wij erg veel premature baby's gezien. Wat een kleintjes sommigen zijn net 700 gram. De afdeling is verdeeld in 5 kamers. gezonde stabiele prematuren, Sepsis prematuren, high care prematuren, ICU and isolation. Deze ochtend hebben we geholpen met de vitale functies meten. Na het opmeten mochten we naar boven om een keizersnee te kijken. Dit werd gedaan omdat het kindje in het vruchtwater had gepoept. Ze snijden de buik open en gaan daarna met twee paar handen trekken aan de wand zodat die wijder en groter wordt. Echt bizar om te zien. Je zou denken dat ze de hele buik kapot trekken. Het kindje werd geboren en aan een arm opgetild en bijna op de tafel gegooid. (De manier van optillen is hier compleet anders). Ze zeggen ook niet gefeliciteerd het is een jongentje ofzo. Nee ze halen de baby er uit maken schoon en laat het geslacht aan de moeder zien voor bevestiging en dan brengen ze de baby weg naar een afdeling.
Op de isolation lag een kindje aan de beademing. Ze was 5 maand oud en had een gat in de wand tussen de twee kamers in haar hart. Normaal gesproken betaald de staat voor deze operatie omdat die helemaal in Cape town is. Maar omdat dit meisje het syndroom van down heeft wordt het niet voor haar betaald, haar ouders kunnen het niet betalen omdat de operatie 3 miljoen dollar kost. Haar moeder is oud en heeft haar baby verwaarloost. Zodra het kindje van de beademing af kan word ze overplaatst naar een andere kamer waar haar ademhaling steeds rustiger werd en dan ging ze naar heaven. Zo werd ons dat verteld. We stonden met een mond vol tanden echt wat gebeurt hier nu weer. Een paar uur later was het raak. Joyce N. en ik stonden bij het kindje te kijken en toen gingen alle alarmen af. We zagen gelijk dat het misse boel was, want ze kreeg geen lucht meer. Snel hebben wij er een zuster bij gehaald, die zag dat ze haar beademingsslang er uit had getrapt. We gingen snel de dokter halen maar die had geen haast want als het nu afgelopen was, was het geen probleem. Na 5 minuten kwam de arts er aan. Ze hebben haar niet meer aan de beademing gezet omdat ze toch al een verloren zaak was, erg sneu. Ze kreeg zuurstof. En hierdoor werd het ademhalen ontzettend moeilijk. Dit was allemaal erg aangrijpend om te zien. Het syndroom van down wordt hier niet geaccepteerd. Toen we vroegen wat de zuster er van vond, durfde ze zich er niet over uit te laten vanwege de gevaren.

De volgende dag mochten we op de delivery ward helpen. Dit was een afdeling waar de bevallingen waren. Er zijn verschillende gangen. Wanneer je minder dan 4 cm ontsluiting hebt lig je op de linker gang. Wanneer je 5 cm of hoger had mocht je naar de andere gangen lopen om daar te gaan liggen. Ze voeren om het half uur controles uit. Elke keer als je meer ontsluiting hebt mag je naar de volgende kamer lopen totdat je moet bevallen dan mag je LOPEND naar de delivery room. Alleen als het de verkeerde kant op gaat en je moet een c-section (keizersnee), wordt je op een brancard naar het theatre gebracht. Vandaag hebben we weer een keizersnee gezien, een spoed. Het baby'tje werd geboren en was gezond gelukkig.
Na deze keizersnede was er niets meer te doen op de afdeling voor ons dus zijn we weer naar neonatology gegaan. Daar aangekomen wilden Joyce en ik graag ff kijken hoe het ging met het kindje met het downsyndroom. Ik liep de kamer binnen en zag direct dat het helemaal mis was. Het kindje was geel en haar buik ging niet meer zo op en neer als gisteren. Snel een zuster er bij gehaald die vervolgens rennend een dokter ophaalde. De dokter zei ik maak eerst rustig mijn ronde af daarna kom ik wel want het kindje was overleden. Te gek voor woorden dat een dokter niet direct wil komen kijken. Dit schokte me erg. 15 min later kwam de dokter de kamer binnen, die keek op de monitoren legde hand op de buik en liep weer weg. Het baby'tje was dood verklaard. Erg sneu allemaal maar ik denk niet dat hier kinderen met het syndroom van down worden geaccepteerd, dus als ze dit had overleefd zou ze alsnog worden afgestoten. Vervolgens het ik met de zuster ervoor gezorgd dat het lichaam 'leeg' was en vervolgens in linnen gewikkeld en in de lijkzak gedaan. Afschuwelijk dat je een kindje van 5 maanden in een lijkzak moet stoppen, erg aangrijpend.
Morgen weer een dagje neonatology en dan hopen dat het minder erg is. Het was leerzaam maar wel aangrijpend.

Veel liefs,
Rachel